[OS] rectus
Minhyun x JR
ช่วงระยะเวลาหนึ่งที่ความแตกต่างของสถานะและสถานที่ต้องอยู่แตกต่างกัน ช่วงเวลาที่พานพบให้มาบรรจบเจอกันจึงเป็นเรื่องยาก แต่หากไม่ใช่สำหรับ ฮวังมินฮยอน
ถึงอย่างไรระยะทางที่อยู่ห่างกัน หรือสถานะใดๆก็แล้วแต่ ยังอยู่ในประเทศ อยู่เมืองเดียวกัน ไม่ได้ห่างไกลกันเป็นคนละโลก คนละมิติ จึงไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะพาตัวเองมาที่ตึกของค่ายต้นสังกัดบ่อย ๆ และผู้คนมากมายที่มักพบเขาเดินอยู่แถวนี้ และต่อให้ยุ่งกว่านี้ มีเวลาน้อยกว่าการที่เขามาเดินเล่นอยู่แถวตึกต้นสังกัด เขาก็สามารถมาหาตัวเล็กของเขาได้อยู่ดี
‘หากคุณไม่ลืม คุณจะจำได้ว่าผมเคยไปกินซุปเต้าเจี้ยวกับตัวเล็กโดยมาทั้งชุดที่ขึ้นแสดง ;) ’
และคงจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เขาจะมาหาเพื่อนๆของเขาในช่วงที่พอมีเวลาบ้างก็เท่านั้น การพบเจอกันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เขามานั่งมองเพื่อนๆทำงานไปด้วยและมาพูดคุยเล่นกับเขาไปด้วย เมื่อได้พูดถึงเรื่องการออกกำลังกาย ที่ตัวเล็กของเขาก็กำลังฟิตหุ่นอยู่เหมือนกัน เขาทำได้แค่ส่งยิ้มกลับไปเพื่อให้กำลังใจเท่านั้น
ตัวเล็กของเขาน่ะ ปั๊มกล้ามยากจะตาย
หากคุณจำได้ว่าสมัยก่อนที่ตัวเล็กของเขามีกล้าม ตอนนั้นก็ใช้เวลาพอควรและออกกำลังกายอย่างหนัก แต่ดูจากกระดูกและขนาดตัวตอนนี้แล้วก็คงยากเช่นเดิม เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กเสียกำลังใจหรอกนะ ถึงแม้อยากจะเปิดหกห่อของตัวเองให้ดูก็ตาม
และไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร พวกเขาถึงได้มีเวลาอยู่ด้วยกันครบห้าคนก่อนที่ตัวเล็กของเขาจะเดินทางไกลอีกแล้ว คราวนี้ไปสวิสแต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงเท่าตอนไปป่า แต่ก็ห่วงอยู่ดี และคืนนี้ก็คงจะเป็นคืนสุดท้ายก่อนที่จะแยกย้ายกันทำงานและกลับเข้าสู่วงจรเดิม ๆ คือไม่ค่อยได้มีเวลามาเจอกัน
ค่ำคืนที่เงียบสงัด ราวกับเพื่อนๆเป็นใจ จู่ๆพี่ใหญ่ของวงก็ติดธุระออกไปข้างนอกกับเพ่ื่อน แบคโฮกับเร็นก็บอกว่าจะไปสตู ตอนแรกตัวเล็กของเขาก็จะไปด้วยแล้วถ้าไม่ถูกเพื่อนๆห้ามเอาไว้
“หิวจังเลยครับ” มินฮยอนออดอ้อนจงฮยอนที่ยืนมองเขาอยู่
“กินไรอะ สั่งไก่ไหม” จงฮยอนถาม
มินฮยอนหน้างอยกมือเล็กขึ้นมาลูบท้องน้อยๆเพื่อให้คนตัวเล็กได้รับรู้ว่าท้องเขาร้องแล้ว แต่ดันลืมไปเสียสนิทว่าจะทำให้คนตัวเล็กรู้ถึง 6 - pack ที่อยู่ด้านใน
“มินฮยอนนี่” จงฮยอนสัมผัสกล้ามหน้าท้องเป็นลอนของมินฮยอน ค่อยๆคลำตามลอนสวยก่อนจะชักมือกลับด้วยสีหน้าเคืองๆ
“แหะๆ”
“ฟิตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ห้ะ!”
“ก็..นิดหน่อยน่า” โอบเอวเล็กไว้หลวมๆ ส่งยิ้มแห้งให้คนตัวเล็กหวังเข้าใจ
“ทีหลังพาไปด้วยสิ” เสียงเล็กๆของจงฮยอนทำให้เขาอดแปลกใจไม่ได้ ปกติจะต้องโวยวายไปแล้วว่าทำไมกล้ามตัวเองไม่ขึ้นสักทีทั้งๆที่ก็ขยันออกกำลังกายแล้ว
“ได้สิ….เอ่อ….” ตอบตกลงได้ไม่เต็มปาก ด้วยไม่รู้ว่าจะกระทบต่ออะไรเหมือนเช่นที่ผ่านมาหรือไม่
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวออกแถวนี้แหละ ทำบัตรสมาชิกไว้ลืมเลย” จงฮยอนบอกปัดประเด็นสำคัญไปก่อนจะแกะมือหนาออก
“อยากกินไรอะ” เอ่ยถามคนตัวโตกว่าทั้งที่เดินนำเข้าไปในครัว
“อะไรก็ได้ ถ้าเป็นนาย” พูดยังไม่ทันจบประโยคดีคนตัวเล็กก็หันมาประชิดตัวเขาเสียแล้ว
ในวิชาชีวะวิทยาสมัยมัธยปลายของเด็กสายวิทย์ก็คงได้ร่ำเรียนเรื่อง muscle กันมาบ้างไม่มากก็น้อย หลายๆคนอาจนึกไปถึงไบเซบไตรเซบ ใดๆก็แล้วที่คิมจงฮยอนผู้นี้ไม่เคยเรียน แต่ตอนนี้มันกลับเป็นหัวข้อที่น่าสนใจ น่าสนใจมากกว่าความหิวของมินฮยอนเสียอีก
ตั้งแต่ได้สัมผัสกล้ามเนื้อแกร่ง ความแข็งแรงที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวโปรดของอีกฝ่าย รู้สึกน่าลิ้มลองจนอดกัดริมฝีปากเสียไม่ได้ และที่สัมผัสได้ก็ไม่มีเสียงท้องร้องของมินฮยอนเลยสักนิด จงฮยอนจับปลายเสื้อคนตัวโตกว่าก่อนจะช้อนตาขึ้นมอง ยู่ปากเล็กน้อยให้ดูออดอ้อนคนตัวโตมากที่สุด มินฮยอนมองเขานิ่งก่อนจะยิ้มมุมปากออกมา
มือหนาโอบรอบเอวบางไว้หลวมๆ ก่อนที่มือข้างหนึ่งจะไล้วนที่ก้นกลมและคลึงอยู่อย่างนั้น คนตัวเล็กเอื้อมแขนมาโอบรอบคอคนตัวสูงไว้ เขย่งเท้าน้อยๆขึ้นไปบดขยี้ริมฝีปากน่าจูบของคนตัวโต มินฮยอนตกใจเล็กน้อยก่อนจะตอบรับจูบด้วยการเผยอปากเล็ก ละเมียดชิมรสหวานผ่านกลีบริมฝีปากก่อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นร้อนเข้าไปด้านใน เกี่ยวพันแนบแน่นด้วยความคิดถึงที่โหยหาก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ คนตัวเล็กหลับตาและรับสัมผัสที่คนตัวโตมอบให้ ซึมซับความรู้สึกผ่านริมฝีปากแนบชิด ขยับเป็นจังหวะเดียวกันที่โหยหา ไ่ม่เว้นแม้ช่องว่างให้พักหายใจ และมินฮยอนรู้ดีว่าจงฮยอนไม่อาจยืนอยู่ได้นาน อารมณ์ที่พลุ่งพล่านทำให้คนขาอ่อนแรงง่ายอย่างจงฮยอนเกือบล้มพับลงไปหากไม่ได้มินฮยอนประคองอยู่
ช้อนคนตัวเล็กขึ้นในอ้อมแขน ก้าวเท้าเดินอย่างมั่นคงไปยังห้องนอนของพวกเขาทั้งคู่ วางร่างเล็กลงบนเตียงก่อนจะถอดเสื้อออกจนเห็น 6 - pack ชัดเจน จงฮยอนมองกล้ามนั้นอย่างชื่นชมและอิจฉาปนกัน แต่ก็รู้สึกอยากลิ้มลองลอนสวยนั่นกับตัวเอง มินฮยอนยิ้มผลักร่างเล็กนอนราบก่อนจะค่อย ๆ ปลดกระดุมของคนตัวเล็กทีละเม็ด ถอดเสื้อเกะกะออกแล้วโยนมันลงบนพื้น ไม่สนว่าเสื้อผ้าที่ถูกถอดออกไปจะอยู่ไม่เป็นที่และทำให้ห้องรก
รกก็เก็บได้
แต่ไม่ใช่ตอนนี้
เพราะสิ่งสำคัญคือคนตัวเล็กมากกว่าที่นึกอย่างไรไม่รู้ถึงได้อ่อยเขาอย่างนี้ ร่างไร้อาภรณ์ทั้งคู่แนบชิด ริมฝีปากถูกบดขยี้ราวกับเสือผู้หิวโหยขย้ำเหยื่อ มินฮยอนไม่รู้สาเหตุว่าทำไมจงฮยอนถึงเป็นฝ่ายอ่อยเขาก่อน แต่เขาได้กำไรเต็มๆมันก็เพียงพอแล้ว และถึงแม้ว่าเขาจะอ่อนโยนแค่ไหน แต่เจอคนตัวเล็กส่งสายตา ริมฝีปากเจ่อแสนเซ็กซี่ กับผิวอกขาวเรียบเนียนแบบนี้ บอกตามตรงว่าตบะแตก ไม่เหลือความอ่อนโยนใดๆอีกต่อไป
สิ่งที่สมองรับรู้ในขณะต่อมาคือคนตัวเล็กมาอยู่บนตัวเขาเสียแล้ว กลายเป็นเขาที่นอนหงายให้คนตัวเล็กได้ลูบไล้เรือนร่างที่เขาเฝ้าถนอมและดูแลปลุกปั้นให้กำยำขึ้นมา จงฮยอนลูบไล้หน้าอกแกร่งลงมาที่ลอนสวย ในทาง Anatomy มันคือ Rectus abdominis เป็นชุดกล้ามเนื้อ 6 - pack ที่รู้จักกันดี กล้ามเนื้อนี้จะช่วยสร้างความเสถียรในขณะเคลื่อนไหว ช่วยในเรื่องการโค้งตัวทั้งหน้าและหลัง โดยอยู่ระหว่างกระดูกซี่โครงและกระดูกหัวหน่าว ที่กล่าวมาทั้งหมดเขาก็แค่อยากจะเรียกรู้ rectus ในแบบของจริง เห็นกันชัดว่าไม่ได้ใช้เครื่องสำอางช่วยทาหรือเพียงแค่ซิทอัพให้ขึ้นมาชั่วขณะ
จงฮยอนก้มหน้าลงไปใกล้ลูบไล้ไปตามลอนของกล้ามเนื้อ ก่อนจะก้มลงและใช้ลิ้นร้อนเลียทีละน้อย ค่อยๆลากลงมาเรื่อยๆจนได้ยินเสียงครางในลำคอของคนที่นอนนิ่งรับสัมผัส การเรียนรู้คือสิ่งสำคัญ แต่อุปกรณ์การเรียนรู้สำคัญกว่า ถ้าสิ่งที่ช่วยให้เรียนรู้ชัดเจนขนาดนี้เขาก็ยินดีจะเรียนไอ้ชุดกล้ามเนื้อนี่ตลอดชีวิต
คนตัวเล็กส่งผ่านความรู้สึกผ่านลิ้นร้อนที่ลากลงมาจนถึงจุดสำคัญ จุดสำคัญของความเป็นชายที่ตอนนี้มันกำลังแสดงออกว่ากำลังต้องการเขามากแค่ไหน ความรู้สึกของมินฮยอนที่รับสัมผัสจากความร้อนในโพรงปากของคนรัก ผ่านสิ่งสำคัญที่สุดของร่างกาย กัดริมฝีปากอย่างเสียวซ่าน ครางฮึมฮำในลำคอ รู้สึกวันนี้คนตัวเล็กของเขาจะซนเป็นพิเศษ นอกจากมอบความอบอุ่นแล้วยังหยอกล้อจุดสำคัญของเขาผ่านการดูดดุนและเกี่ยวกระหวัดของลิ้นเรียวร้อน จงฮยอนพึงพอใจกับเสียงฮึมฮำของคนตัวโต นั่นเป็นสัญญาณบอกว่าอีกฝ่ายมีความสุขมากขนาดไหนที่ตนทำให้ ปรนเปรอให้ไม่ขาดขนาดนี้ มินฮยอนจะชดใช้คืนให้สาสม
คนตัวโตเสพสุขสมอารมณ์หมาย น้ำสีขุ่นหลั่งไหล คนตัวเล็กค่อยๆละเมียดเลียของเหลวหน้าตาคล้ายนมกล้วยแสนน่ากิน เงยหน้ามองคนตัวโตที่หอบหายใจแล้วส่งยิ้มให้ มินฮยอนยิ้มมุมปากจับมือคนตัวเล็กดึงให้ขึ้นมานอนบนไหล่
“เลิกซนแล้วได้มั้ง”
“ก็แค่อยากเห็นหกห่อชัดๆ”
“เห็นชัดรึยัง”
“ยิ่งกว่าชัดซะอีก” มินฮยอนยิ้มก่อนจะจูบที่หน้าผากมน เน้นย้ำรอยจูบบนหน้าผาก ค่อยๆเขยิบลงมาที่แก้มเนียน
“ให้ผมทำให้นะ”
คำพูดเชิงขออนุญาตแต่ความจริงเป็นเพียงคำบอกเล่า มินฮยอนประโลมหอมแก้มเนียน จูบเบาๆที่ใบหูเล็ก ไล่ลงมาที่ต้นคอเรียบเนียน สัมผัสถึงกลิ่นน้ำหอมประจำตัวที่อีกฝ่ายใช้ มือหนาซุกซนลูบไล้หน้าอกเปลือยเปล่า ยอดดอกชูชันรับสัมผัสชวนสยิวเรียกเสียงครางแหบพร่าได้เป็นอย่างดี หน้าท้องแบนราบรับกับเอวเล็กคอดที่เขาชอบกอด กลัวเสียจริงว่าหากค่ำคืนนี้เขากระแทกลงไปแรงๆ เอวน้อยๆนี้จะหักหรือเปล่า
ลิ้นร้อนของคนโตกว่าหยอกล้อดอกชูชันสีสวย ค่อยๆลากไล้ลิ้นร้อนผ่านหน้าท้องแบนราบ ประโลมลูบไล้ช้าๆก่อนจะค่อยๆครอบครองสิ่งสำคัญของตัวเล็กไว้ในโพรงปาก ดูดดุนจนได้ยินเสียงกระเส่ามาจากคนตัวเล็กที่ได้รับสัมผัส ช้า ๆ ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป ยิ่งช้าเท่าไรยิ่งเรียกความเสียวได้เท่านั้น คนตัวเล็กบิดเร่าจากความเสียวซ่านที่ได้รับ จนเมื่อสุดท้ายแล้วคนตัวเล็กถึงจุดเสพสุขสมอารมณ์หมาย นมกล้วยก็ถูกหลั่งออกมาให้คนตัวโตได้ลองชิม
ร่างกายแนบชิดสัมผัสกันในทุกส่วน ขาเล็กถูกฉีกออกกว้าง พร้อมรับสัมผัสจากคนตัวโตกว่า แก่นกายแกร่งถูกสอดเข้าไปด้านใน ทางเดินคับแคบที่ไม่ได้ถูกเปิดใช้นาน ใช้เวลาสักพักในการสอดเสียด จงฮยอนครางระหว่างที่มินฮยอนเคลื่อนไหว ด้วยความเจ็บระคนเสียวไปพร้อมกัน ขยับเข้าออกเป็นจังหวะช้า ๆ ให้ร่างกายได้ปรับตัว เสียงกระเส่าพร้อมเรียกชื่อ มินฮยอน ยิ่งทำให้คนโตกว่าสติกระเจิง
เดินหน้าเข้าไปกระแทกเสียจนคนตัวเล็กยู่หน้า จังหวะรักที่ไม่สม่ำเสมอ มีขึ้นลง รุนแรงบ้างอ่อนโยนบ้าง ก็เหมือนกับความรักของคนสองคน มีทะเลาะกันบ้าง มีขึ้นเสียงใส่กัน ไปจนถึงการที่เรารักกันแต่แสดงออกไม่ได้ ความรักที่มีทุกจังหวะทั้งเร็วประหนึ่งแรปที่จงฮยอนทำได้ ในช่วงเวลาที่ใจเต้นรัวแรงราวกับไปวิ่งมา ในคราที่โดนจีบใหม่ ๆ อีกฝ่ายก็รุกเสียจนเขาไม่รู้จะทำยังไง จะยั้งใจในความสัมพันธ์ก็คงไม่ทัน ในจังหวะช้าเช่นเพลงบัลลาดที่มินฮยอนชอบฟัง ในช่วงเวลาแห่งการรอคอยมันช่างยาวนาน ไม่ใช่เพียงแต่รอคอย แต่ยังหมายถึงในหลาย ๆ ความหมาย ในช่วงที่ไม่เข้าใจกันแต่ยังไม่มีโอกาสให้ได้คุย ความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นทุกขณะ มองเวลาซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ผ่านไปช้าเสียเหลือเกิน
การกระทำที่จงฮยอนสัมผัสได้ในตอนนี้มีทุกรสชาติ มินฮยอนคลอเคลียอยู่ที่ใบหูชวนสยิวทุกครั้งทุกครั้งที่ได้สัมผัส พร้อมกับการขยับกายด้านล่างให้ได้ร้องเสียงหลง มีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน และได้ปรนเปรอเสพสุขให้ถึงจุดสูงสุดที่เขาจะทำให้กันได้ในค่ำคืนนี้ ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง และจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ในวันนั้น…
“ผมรักจงฮยอนนะ”
“ฉันก็รักนาย”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น