[OS] On rainy days
Minhyun x Jonghyun
ประตูห้องถูกไขก่อนจะเปิดออกด้วยมือเล็ก กลิ่นอับชื้นในห้องหลังฝนตกอบอวล ทั้งกลิ่นขยะในห้อง กลิ่นอับชื้นเสื้อผ้าเปียกปอนที่ไม่สามารถกลับมาที่ห้องเพื่อเก็บผ้าได้ทัน มือเล็บหอบหิ้วถุงขยะสามสี่ถุงลงไปทิ้ง กดลิฟต์ขึ้นมายังชั้นเดิม เปิดประตูห้องเข้ามา ฉีดสเปรย์ดับกลิ่นอับชื้นให้รู้สึกดีขึ้น มองเสื้อผ้าเปียกปอนก่อนถอนหายใจ
เปิดประตูบานเลื่อนใสออก ฝนยังไม่หยุด
โต๊ะปลายเตียงถูกจับจองด้วยถุงเกี๊ยวเตี๋ยว ชายสี่บะหมี่เกี๊ยวเจ้าเก่า แกะใส่ชามก่อนนั่งเหม่อมองออกไปด้านนอก สายฝนพรำชวนเหงาที่ไม่ชอบเอาเสียเลย รู้สึกเหงามากขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าในห้องนี้ ไม่มีใคร ไม่มีเขาคนนั้น ที่เคยอยู่เคียงข้างอีกแล้ว
จงฮยอนถอนหายใจ สูดเส้นบะหมี่เข้าปากราวกับมันอร่อยนักหนา แต่ความจริงการกินบนความรู้สึกเหงาปนเศร้า มันไม่อร่อยเอาเสียเลย ฝนตกไม่มีทีท่าว่าจะหยุด คงเหมือนกับใจเขาที่มันเหงาและคิดถึงใครอีกคนอย่างหยุดไม่ได้เช่นกัน
เปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็ค ข่าวคราวความเคลื่อนไหวของใครคนนั้นปรากฏบนหน้าฟีด วันนี้มีงานอีเว้นเหรอ…
เป็นจังหวะเดี่ยวกับในโทรทัศน์ฉายข่าวบันเทิง นักแสดงชื่อดัง พระเอกแถวหน้า ไปร่วมงาน…
ดังใหญ่แล้วเดี๋ยวนี้
มองผ่านไปแล้วสูดเส้นบะหมี่กินต่อ คีบหมูแดงและเกี๊ยวเข้าปากตามลำดับ อร่อยในแบบของเขา อร่อยกว่าอาหารหรูห้าดาวก่อนจะโดนบอก…
‘เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ’
อืม…
เพื่อนกันเขาเอากันด้วยเหรอ
จงฮยอนกินบะหมี่จนหมด เก็บชามไปล้างให้เรียบร้อย นั่งมองโทรทัศน์ก่อนจะกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ช่องไหนก็ได้ที่ไม่มีใครคนนั้น ใครคนที่ทิ้งเขาไปในวันที่ฝนตก ใครคนที่ชวนเขาไปโรงแรมห้าดาว ทานล็อบสเตอร์สุดหรูและบอกเลิกขณะที่เขาดื่มไวน์ราคาแพง
ให้ตาย
ดีที่ไม่สำลัก หึ
ไม่มีสักช่องที่จะไม่มี ฮวังมินฮยอน ฮอตอะไรขนาดนั้น ก็แค่ผู้ชายขี้บ่น น่ารำคาญ รักความสะอาด เนิร์ดๆ น่าเบื่อจะตาย…
ไม่หรอก เขาก็พูดไปอย่างนั้น รู้ดีแก่ใจจะตายว่าคนที่กำลังพูดถึงน่ะ เรื่องบนเตียงเคยน้อยหน้าใครที่ไหน เห็นเนิร์ดๆ แต่ว่า...อืม…..
ก่อนจากกันบอกว่ายังไงนะฮวังมินฮยอน
‘มีอะไรก็โทรมาได้เสมอนะ’
งั้นเหรอ งั้นสินะ หึ
ฝนหยุดตกแล้ว เมฆเริ่มบางตา มองเห็นพระจันทร์ลิบๆ เฉกเช่นเดียวกับที่เขามองเห็นอีกคนฝ่ายไม่ถนัดตานัก ไฟปิดจนมืด ไม่มีแสงใดลอดเข้ามาให้เห็น ได้ยินเพียงเสียงลมหอบหายใจถี่ ขยับตัวไปมาอยู่บนร่างของเขา
ฮวังมินฮยอน
นักแสดงแถวหน้า
ใครเลยจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้รสนิยมยิ่งกว่ามิสเตอร์เกรย์เสียอีก ข้อเท้าสวยถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็กหนา เวลาขยับมีเสียงกร๊องแกร๊งให้ได้ยิน ดวงตาสวยดั่งดาวพราวระยับคงไม่จำเป็นสำหรับห้องมืดไร้แสง ผ้าสีดำจึงถูกพันตาไว้หลวมๆ ส่วนมือเล็กยังคงเป็นอิสระ เพราะมินฮยอนชอบ…
ชอบที่มีรอยข่วนบนลำตัว
ชอบเวลาที่เล็บน้อยๆของเขาละเลงบนไหล่หนา
บทความรักแสนร้อนแรงที่ฮวังมินฮยอนชอบใจ กลีบกุหลาบสวยที่เจ้าตัวชอบถูกเด็ดดอมดมอย่างหาที่สุดไม่ได้ ลองลิ้มชิมรสหวานที่หวนคิดถึงวันวาน ยังคงรสเยี่ยมเช่นเดิม หน้าท้องแบนราบเรียบเนียน กระเพื่อมตามจังหวัดหอบหายใจถี่ เสียงแหบร้องเบาๆชวนเร่งเร้าความรู้สึก ยิ่งย้ำให้คนตัวใหญ่กว่าสอดสิ่งสวยงามเข้าไปในร่างกายคนตัวเล็ก กระสั่นหวั่นไหวราวกับพายุโหมกระหน่ำ มวลท้องบิดอย่างขวยเขิน ออกแรงเขยิบไปมาตามจังหวะรักที่คุ้นเคย
ไม่ต้องมีบทเพลงไพเราะเคล้าอารมณ์ มีเพียงเสียงลมหายใจเบาบางอยู่ข้างหู เสียงหวานใสที่ลอบออกจากปากด้วยความรู้สึกสั่นสะท้านไปถึงหัวใจ จงฮยอนกัดริมฝีปากกดอารมณ์ตัวเอง แต่ทำได้เพียงเท่านั้นมินฮยอนก็เป็นฝ่ายครอบครัวกลีบปากสวยเสียแล้ว กลิ่นมิ้นท์ของยาสีฟันชวนหลง รู้สึกสดชื่นราวกับทานไอศกรีมรสมิ้น เย็นและสดชื่นยิ่งกว่าน้ำแข็งที่ใช้ชโลมแผ่นหลังเนียนในคราแรก
ขยับแก่นกายให้กระชับ คนตัวเล็กตอบรักการกระทำนั้น บีบรัดจนอีกฝ่ายรู้สึกอึดอัด มินฮยอนเกลี่ยผมอีกฝ่ายไปมา จรดริมฝีปากได้รูปลงบนหน้าผากมน ปลอบประโลมให้คลายการตอบรับอัดแน่น คนตัวเล็กพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ความรู้สึกเปียกชื้นที่ด้านล่างราวกับฝนตกยามเย็น เป็นฝนตกที่คนตัวเล็กไม่เคยชอบมัน แต่กลับเป็นหยาดฝนที่คนตัวใหญ่กว่าปรารถนา น้ำสีขุ่นหลั่งไหล่ เปียกไปทั่วต้นขาแกร่ง มินฮยอนยิ้มอย่าพึงพอใจก่อนจะก้มตัวลง ไกล่เกลี่ยรสชาติที่ชื่นชอบ ยอดกุหลาบชูชันที่เขากินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ หน้าท้องแบนราบที่เขาหลงไหลราวกับไอศกรีมรสโคล่าที่โปรดปราน ลิ้นสากลากเลียไอศกรีมโคล่าอย่างกระหาย เสียงในลำคอคนตัวเล็กที่ทำให้เขาพึงพอใจ เขยิบลงลิ้มลองรสชาติของหยาดฝนยามเย็นที่คนตัวเล็กเกลียดนักหนา ลิ้มลองน้ำสีขุ่นราวนมกล้วยที่เขาชื่นชอบ แต่รู้สึกแค่ได้ลิ้มลองคงยังไม่พอ
เกี่ยวกระหวัด ตะหวัดลิ้น กลืนกินสิ่งสำคัญของคนตัวเล็ก มอบความรู้สึกดีๆผ่านการกระทำ มอบความรักที่เขามีให้ผ่านกระพุ้งแก้มน้อยๆ ผ่านลิ้นสากที่วนเวียนหยอกล้อจนคนตัวเล็กรู้สึกหวั่นไหว ทั้งๆที่เขารักขนาดนี้ ทำไมจงฮยอนถึงไม่เชื่อเขาสักที
คิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเซ็กส์ เป็นเพียงเพื่อนที่มีไว้ยามเหงา ไม่ใช่แค่นั่งดริ๊ง ไม่ใช่แค่ไปดูหนัง ไม่ใช่แค่ไปทานข้าวตามร้านรวงต่างๆอย่างใครๆ แต่เป็นเพื่อนที่มีไว้เพื่อหาความสุขจากกันและกัน
แต่สิ่งที่มินฮยอนให้ทั้งหมดมานั้น ก็อยากจะบอกให้จงฮยอนเชื่อเหลือเกิน ว่าเขาทำให้จงฮยอนเพียงคนเดียว
ดูดกลืนนมรสกล้วยเข้าไปอย่างอร่อย ชื่นชอบในน้ำสีขุ่นของคนตัวเล็ก กระลิ้มกระเหลี่ยจนพอใจ ขยับข้อเท้าแยกออกพร้อมเสียงโซ่กร๊องแกร๊งชวนบาดใจ กระหยิ่มยิ้มย่องยิ่งกว่าผู้ร้ายในละคร รอยยิ้มราวสุนัขจิ้งจอกจ้องตะครุบเหยื่อ แน่นอนว่าคืนนี้คงไม่สงบลงง่ายๆ เป็นดั่งพายุโหมกระหน่ำ พัดให้ฝนตกปรอยๆให้เม็ดฝนเม็ดใหญ่ ลูบหาบตกหนักกว่าที่เคย และมันคงเป็นพายุที่จงฮยอนไม่ชอบมากที่สุด เพราะตื่นมาเขาคงไม่สามารถออกไปไหนเพราพายุในค่ำคืนนี้
มือหนาลูบไล้สะโพกสวยก่อนจับอีกฝ่ายพลิกและกอดร่างบางไว้แนบอก แผ่นหลังเนียนที่ถูกประโลมไปด้วยน้ำแข็งเย็นเยียบ ละลายไหลผ่านไปยังจุดสำคัญ ผ่านช่องทางเดินเรือคับแคบและอัดแน่นจนเกรงว่าค่ำคืนนี้คงจะใช้เวลาเปิดทางเดินเรือนานสักหน่อย แต่ความรักที่ฮวังมินฮยอนมี เขาเชื่อเหลือเกินว่าช่องทางเดินเรือนั้นมีเพียงแค่เรือของเขาที่เข้าไปได้ เขาจะเดินเรือพร้อมพายุลูกใหญ่ที่จะทำให้จงฮยอนไม่มีวันลืม
รักนะครับ
คนดีของผม
;)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น