[OS] Fifty shade of MINJ (Minhyun x Jonghyun)

[OS] Fifty shade of MINJ

Minhyun x Jonghyun

เตียงนอนสีขาวขนาดกว้าง ผ้าปูที่นอนยับย่น ร่างสูงนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการแต่ก็ไม่สามารถ หันซ้ายขวาก็ไม่เป็นผล ผ้าผืนเล็กสีทึบปิดตาเจ้าของร่างสูงไว้ มองไม่เห็นสิ่งใด และไม่มีสิ่งใดให้ต้องมอง จมูกโด่งเป็นสันถูกเกลี่ยเบา ๆ ด้วยมือนุ่มที่แสนคุ้นเคย พวงแก้มที่หายไปจนเจ้าของมือนุ่มขมวดคิ้ว ลูบไล้แก้มตอบจนสันกรามคมชัด ผิวขาวละเอียดของคนร่างสูงยิ่งทำให้สันกรามน่าขบมากยิ่งขึ้น

ร่างเล็กก้มตัวลงงับใบหูแดงของคนร่างสูงเบา ๆ ใช้จมูกรั้นเกลี่ยแก้มขาวใส สูดลมหายใจดมกลิ่นหอมจากน้ำหอมกลิ่นประจำตัว กลิ่นเดิมที่เขาชอบ มือเล็กซุกซนลูบไล้หน้าอกแกร่ง ยอดกุหลาบสีชมพูชวนหยอกเย้าเอาการ เคลือนตัวลงงับเข้าที่ยอดกุหลาบสวย มือยังคงลูบไล้ลงไปจนถึงหน้าท้องแกร่ง กล้ามเป็นมัด ๆ ที่สัมผัสได้ ร่องรอยระหว่างกล้ามเนื้อแต่ละมัดช่วงยั่วยวนให้ต้องละจากหน้าอกสวย

จงฮยอน ก้มลงใช้ลิ้นร้อนเลียหน้าอกแกร่ง ค่อย ๆ ลงไปทีละน้อยจนถึงหน้าท้องที่คนตัวใหญ่กว่าเคยโกหกว่าเป็นท้องเด็ก จงฮยอนหัวเราะในลำคอก่อนแสยะยิ้ม เลียตามร่องของกล้ามเนื้อแต่ละมัดที่ขึ้นเป็นลอนสวย ลากลิ้นละโลมราวกับทานอาหารชิ้นโปรด จวบจนถึงจุดสำคัญของอีกฝ่ายที่กำลังรอให้เขาเข้าไปปรนเปรอ

จงฮยอนก้มลงครอบครองสิ่งสำคัญที่สุดของ มินฮยอน ไว้ในปาก ดูดดุนสิ่งสำคัญที่กำลังตื่นตัว ขบฟันเข้าอย่างเอร็ดอร่อย เรียกเสียงครวญครางจากคนที่นอนอยู่ได้เป็นอย่างดี อร่อยยิ่งกว่าไอศกรีมแท่งใดที่เคยทาน อร่อยยิ่งกว่าแตงโมปั่นอันเลื่องชื่อ หรือแม้แต่นี่คือยาขมเขาก็ยังว่าหวาน

จงฮยอนผละออกก่อนจะลุกขึ้นนอนเคียงข้างอีกฝ่าย มือเล็กเปิดผ้าปิดตาออกก่อนส่งยิ้มซน ๆ ไปใช้ แก้มืดมือบนหัวเตียงสองข้างออก ปล่อยให้คนตัวใหญ่เป็นอิสระ มินฮยอนมองร่างบางอย่างเจ้าเล่ห์ คิดจะเล่นกับเขาก็ไม่ง่ายเหมือนกัน

มินฮยอนกอดจงฮยอนไว้แล้วดันให้คนตัวเล็กอยู่ด้านล่าง จงฮยอนยิ้มพลางยักคิ้วท้าทายก่อนที่มินฮยอนจะลุกแล้วเดินไปหยิบ ‘อุปกรณ์’ ที่จะช่วยให้จงฮยอนสนุกมากขึ้น

มัดมือเล็กทั้งสองข้างไว้บนหัวเตียงอย่างที่อีกฝ่ายทำ แต่ไม่ปิดตาคู่สวยที่ชอบหนักหนา พวงกุญแจถูกคล้องที่ขาทั้งสองข้างแหวกขาทั้งสองข้างออกอย่างสวยงามและพอดี มินฮยอนยิ้มมุมปากก่อนโน้มตัวเข้ามา ประทับริมฝีปากแล้วมอบจูบอันร้อนแรงให้คนด้านล่าง

มือหนาของงมินฮยอนก็ซนไม่แพ้กัน หยิบ ‘อุปกรณ์’ ขึ้นมาพลางวางไว้ตรงจุดสำคัญ ความสั่นของอุปกรณ์ทำเอาคนตัวเล็กร้องคราง สมาธิแตกกระเจิง ร่างกายอ่อนระทวยพลางกัดริมฝีปากด้วยความเสียว มินฮยอนยิ้มอย่างพอใจก่อนจะจูบขมับย้ำ ๆ ไล้ลงไปที่แก้มนุ่มและประทับลงบนริมฝีปาก ไม่ยอมให้คนตัวเล็กกัดริมฝีปากตัวเองแรงไปกว่านี้

“อ๊า~~”

เสียงครางที่เล็ดลอดออกมาจากปากคนตัวเล็กขณะจูบชวนให้มินฮยอนพอใจเป็นอย่างมาก มือหนาขยับอุปกรณ์ชิ้นโปรดออกจนคนตัวเล็กยู่หน้า ความสุขยังไม่ถึงขีดสุดแต่คนตัวโตกลับเอามันออกมาซะอย่างหน่อย จงฮยอนส่งสายตาให้มินฮยอนช่วยวางมันกลับไปที่เดิมแต่มินฮยอนกลับโยนอุปกรณ์นั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี ร่างเล็กเปลือยเปล่านอนหงายอยู่บนเตียงสีขาว เอวคอดที่เขาชอบ ก้นกลมกลึงที่เขาปรารถนาที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าปูที่นอน ขาเรียวที่กางออกทำองศาได้พอดี ขอเท้าสวยที่ถูกพันทนาการส่งเสียงคลอเบา ๆ ยามคนตัวเล็กขยับ

มินฮยอนยิ้มมองผลงานตัวเอง จงฮยอนหน้านิ่ว รู้สึกอยากจนทนไม่ไหวแต่ไม่สามารถทำอะไรได้

“ขอร้องผมสิ” มินฮยอนบอก

“นาย...” จงฮยอนบอกด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งโมโหที่มินฮยอนทำอย่างนี้ ทั้งความรู้สึกค้างที่ยังไม่ถูกเอาออกไป ความไม่สบายตัวที่เกิดขึ้น และความหงุดหงิดที่ก่อตัว ทั้ง ๆ ที่เขาทำให้อีกฝ่ายจนเสร็จสรรพ แต่อีกฝ่ายกลับมาทรมานกันด้วยทำให้อารมณ์ค้างคาอย่างนี้

“ขอร้องผม” มินฮยอนยืนยันคำเดิมด้วยรอยยิ้ม ‘ปีศาจ’

จงฮยอนกัดฟันกรอดแต่ก็ไม่มีทางเลือก ทั้งมือและเท้าถูกพันทนาการไว้บนเตียง ไม่มีทางที่เขาจะออกไปไหนหรือแม้แต่จะช่วยตัวเองได้เลย กัดริมฝีปากพลางใช้ความคิดที่มีอยู่น้อยนิด เอื้อยเอ่ยของร้องด้วยเสียงกระเส่า

“มินฮยอน ช่วยฉัน”

“อะไรนะ”  แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินจนจงฮยอนต้องพูดอีกครั้ง

“มินฮยอนนี่ ช่วยฉันเถอะนะ” จงฮยอนเว้นวรรคไป กัดริมฝีปากก่อนบอกอีกคำที่ทำให้มินฮยอนโถตัวลงหาในทันที

“ฉันขาดนายไม่ได้”

มินฮยอนโน้มตัวทับร่างเล็ก จูบอันดูดดื่มและลึกล้ำยิ่งกว่าดำดิ่งลงไปในมหาสมุทรลึก สิ่งสำคัญที่เขามักหยอกล้อกับอีกฝ่ายว่าเปรียบเสมือนแมมมอธ ถูกสอดเข้าไปในช่องทางรักของคนตัวเล็ก เสียงครางกระเส่าดังคลอไปพร้อมกับมือเล็กจับหัวเตียงแน่น ยิ่งช่วงล่างของคนตัวโตกระแทกแรงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งได้ยิ่นเสียงครางแสนไพเราะมากเท่านั้น มือเล็กจับผ้าที่ถูกไว้ระหว่างหัวเตียงแน่นราวกับต้องการที่พึ่ง หน้าอกสวยแบนราบยกขึ้นรับสัมผัสจากคนตัวโตที่ประโลมจูบและหยอกล้อกับยอดกุหลาบของเขา

จงฮยอนส่งเสียงแหบพร่าไปทั่วทั้งห้องในยามวิกาล ฉากรักที่แสนสุขในค่ำคืนที่ไม่มีผู้ใด มีเพียงเขาสองคนเท่านั้นที่จะท่องราตรีนี้ไปพร้อมกับพระจันทร์และดวงดาว ภายใต้นภากว้างที่แสนมืดมน มีดวงดาวระยิบระยับส่องแสงนำทาง มีพระจันทร์กลมโตส่งยิ้มทักทาย ยิ้มร้ายที่เหมือนกับยิ้มของคนตัวโตที่กำลังกระแทกสลับกับอ้อยอิ่งเสียจนคนตัวเล็กปรับอารมณ์ไม่ทัน เข้าใจดีว่าคงจะแกล้งกัน เหมือนหมาป่าก็ต้องขี้แกล้งเป็นธรรมดา แต่สำหรับจงฮยอน มินฮยอนเป็นอูฐไม่ใช่หมาป่าเสียหน่อย จะมาแกล้งกันให้เขาต้องครางเสียงหลงอารมณ์ขึ้นลงไม่รู้จักหยุดได้ยังไง

จงฮยอนหอบหายใจหนักด้วยความเหนื่อย เอวเล็กที่ขยับตามการเคลื่อนไหวที่ชักนำของมินฮยอน หน้าท้องแบกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจหอบถี่ มินฮยอนจูบขมับเล็กเบา ๆ เพื่อปลอบโยน เหงื่อผุดพลายเต็มใบหน้าเล็กทั้งที่เปิดแอร์จนเย็นเฉียบ

แต่เพียงเท่านี้ยังไม่สุขสมอารมณ์ของมินฮยอน เขาอยากได้มากกว่านี้ สะโพกกลมกลึงที่ปราถนาที่เขาต้องการที่จะชักนำในคืนนี้ การขยับขึ้นลงของสะโพกสวยรับกับเอวคอดที่เขาโหยหา แก่นกายที่พอดีมือที่เขาต้องการมันในค่ำคืนนี้

อย่าพึ่งเหนื่อยเลยนะ ที่รัก

ค่ำคืนนี้ยังอีกแสนไกล ; )

[OS] rectus (Minhyun x JR)

[OS] rectus

Minhyun x JR

ช่วงระยะเวลาหนึ่งที่ความแตกต่างของสถานะและสถานที่ต้องอยู่แตกต่างกัน ช่วงเวลาที่พานพบให้มาบรรจบเจอกันจึงเป็นเรื่องยาก แต่หากไม่ใช่สำหรับ ฮวังมินฮยอน

ถึงอย่างไรระยะทางที่อยู่ห่างกัน หรือสถานะใดๆก็แล้วแต่ ยังอยู่ในประเทศ อยู่เมืองเดียวกัน ไม่ได้ห่างไกลกันเป็นคนละโลก คนละมิติ จึงไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะพาตัวเองมาที่ตึกของค่ายต้นสังกัดบ่อย ๆ และผู้คนมากมายที่มักพบเขาเดินอยู่แถวนี้ และต่อให้ยุ่งกว่านี้ มีเวลาน้อยกว่าการที่เขามาเดินเล่นอยู่แถวตึกต้นสังกัด เขาก็สามารถมาหาตัวเล็กของเขาได้อยู่ดี

‘หากคุณไม่ลืม คุณจะจำได้ว่าผมเคยไปกินซุปเต้าเจี้ยวกับตัวเล็กโดยมาทั้งชุดที่ขึ้นแสดง ;) ’

และคงจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เขาจะมาหาเพื่อนๆของเขาในช่วงที่พอมีเวลาบ้างก็เท่านั้น การพบเจอกันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เขามานั่งมองเพื่อนๆทำงานไปด้วยและมาพูดคุยเล่นกับเขาไปด้วย เมื่อได้พูดถึงเรื่องการออกกำลังกาย ที่ตัวเล็กของเขาก็กำลังฟิตหุ่นอยู่เหมือนกัน เขาทำได้แค่ส่งยิ้มกลับไปเพื่อให้กำลังใจเท่านั้น

ตัวเล็กของเขาน่ะ ปั๊มกล้ามยากจะตาย

หากคุณจำได้ว่าสมัยก่อนที่ตัวเล็กของเขามีกล้าม ตอนนั้นก็ใช้เวลาพอควรและออกกำลังกายอย่างหนัก แต่ดูจากกระดูกและขนาดตัวตอนนี้แล้วก็คงยากเช่นเดิม เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กเสียกำลังใจหรอกนะ ถึงแม้อยากจะเปิดหกห่อของตัวเองให้ดูก็ตาม

และไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร พวกเขาถึงได้มีเวลาอยู่ด้วยกันครบห้าคนก่อนที่ตัวเล็กของเขาจะเดินทางไกลอีกแล้ว คราวนี้ไปสวิสแต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงเท่าตอนไปป่า แต่ก็ห่วงอยู่ดี และคืนนี้ก็คงจะเป็นคืนสุดท้ายก่อนที่จะแยกย้ายกันทำงานและกลับเข้าสู่วงจรเดิม ๆ คือไม่ค่อยได้มีเวลามาเจอกัน

ค่ำคืนที่เงียบสงัด ราวกับเพื่อนๆเป็นใจ จู่ๆพี่ใหญ่ของวงก็ติดธุระออกไปข้างนอกกับเพ่ื่อน แบคโฮกับเร็นก็บอกว่าจะไปสตู ตอนแรกตัวเล็กของเขาก็จะไปด้วยแล้วถ้าไม่ถูกเพื่อนๆห้ามเอาไว้

“หิวจังเลยครับ”  มินฮยอนออดอ้อนจงฮยอนที่ยืนมองเขาอยู่

“กินไรอะ สั่งไก่ไหม”  จงฮยอนถาม

มินฮยอนหน้างอยกมือเล็กขึ้นมาลูบท้องน้อยๆเพื่อให้คนตัวเล็กได้รับรู้ว่าท้องเขาร้องแล้ว แต่ดันลืมไปเสียสนิทว่าจะทำให้คนตัวเล็กรู้ถึง 6 - pack ที่อยู่ด้านใน

“มินฮยอนนี่”  จงฮยอนสัมผัสกล้ามหน้าท้องเป็นลอนของมินฮยอน ค่อยๆคลำตามลอนสวยก่อนจะชักมือกลับด้วยสีหน้าเคืองๆ

“แหะๆ”

“ฟิตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ห้ะ!”

“ก็..นิดหน่อยน่า”  โอบเอวเล็กไว้หลวมๆ ส่งยิ้มแห้งให้คนตัวเล็กหวังเข้าใจ

“ทีหลังพาไปด้วยสิ”  เสียงเล็กๆของจงฮยอนทำให้เขาอดแปลกใจไม่ได้ ปกติจะต้องโวยวายไปแล้วว่าทำไมกล้ามตัวเองไม่ขึ้นสักทีทั้งๆที่ก็ขยันออกกำลังกายแล้ว

“ได้สิ….เอ่อ….”  ตอบตกลงได้ไม่เต็มปาก ด้วยไม่รู้ว่าจะกระทบต่ออะไรเหมือนเช่นที่ผ่านมาหรือไม่

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวออกแถวนี้แหละ ทำบัตรสมาชิกไว้ลืมเลย”  จงฮยอนบอกปัดประเด็นสำคัญไปก่อนจะแกะมือหนาออก

“อยากกินไรอะ”  เอ่ยถามคนตัวโตกว่าทั้งที่เดินนำเข้าไปในครัว

“อะไรก็ได้ ถ้าเป็นนาย”  พูดยังไม่ทันจบประโยคดีคนตัวเล็กก็หันมาประชิดตัวเขาเสียแล้ว

ในวิชาชีวะวิทยาสมัยมัธยปลายของเด็กสายวิทย์ก็คงได้ร่ำเรียนเรื่อง muscle กันมาบ้างไม่มากก็น้อย หลายๆคนอาจนึกไปถึงไบเซบไตรเซบ ใดๆก็แล้วที่คิมจงฮยอนผู้นี้ไม่เคยเรียน แต่ตอนนี้มันกลับเป็นหัวข้อที่น่าสนใจ น่าสนใจมากกว่าความหิวของมินฮยอนเสียอีก

ตั้งแต่ได้สัมผัสกล้ามเนื้อแกร่ง ความแข็งแรงที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวโปรดของอีกฝ่าย รู้สึกน่าลิ้มลองจนอดกัดริมฝีปากเสียไม่ได้ และที่สัมผัสได้ก็ไม่มีเสียงท้องร้องของมินฮยอนเลยสักนิด จงฮยอนจับปลายเสื้อคนตัวโตกว่าก่อนจะช้อนตาขึ้นมอง ยู่ปากเล็กน้อยให้ดูออดอ้อนคนตัวโตมากที่สุด มินฮยอนมองเขานิ่งก่อนจะยิ้มมุมปากออกมา

มือหนาโอบรอบเอวบางไว้หลวมๆ ก่อนที่มือข้างหนึ่งจะไล้วนที่ก้นกลมและคลึงอยู่อย่างนั้น คนตัวเล็กเอื้อมแขนมาโอบรอบคอคนตัวสูงไว้ เขย่งเท้าน้อยๆขึ้นไปบดขยี้ริมฝีปากน่าจูบของคนตัวโต มินฮยอนตกใจเล็กน้อยก่อนจะตอบรับจูบด้วยการเผยอปากเล็ก ละเมียดชิมรสหวานผ่านกลีบริมฝีปากก่อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นร้อนเข้าไปด้านใน เกี่ยวพันแนบแน่นด้วยความคิดถึงที่โหยหาก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ คนตัวเล็กหลับตาและรับสัมผัสที่คนตัวโตมอบให้ ซึมซับความรู้สึกผ่านริมฝีปากแนบชิด ขยับเป็นจังหวะเดียวกันที่โหยหา ไ่ม่เว้นแม้ช่องว่างให้พักหายใจ และมินฮยอนรู้ดีว่าจงฮยอนไม่อาจยืนอยู่ได้นาน อารมณ์ที่พลุ่งพล่านทำให้คนขาอ่อนแรงง่ายอย่างจงฮยอนเกือบล้มพับลงไปหากไม่ได้มินฮยอนประคองอยู่

ช้อนคนตัวเล็กขึ้นในอ้อมแขน ก้าวเท้าเดินอย่างมั่นคงไปยังห้องนอนของพวกเขาทั้งคู่ วางร่างเล็กลงบนเตียงก่อนจะถอดเสื้อออกจนเห็น 6 - pack ชัดเจน จงฮยอนมองกล้ามนั้นอย่างชื่นชมและอิจฉาปนกัน แต่ก็รู้สึกอยากลิ้มลองลอนสวยนั่นกับตัวเอง มินฮยอนยิ้มผลักร่างเล็กนอนราบก่อนจะค่อย ๆ ปลดกระดุมของคนตัวเล็กทีละเม็ด ถอดเสื้อเกะกะออกแล้วโยนมันลงบนพื้น ไม่สนว่าเสื้อผ้าที่ถูกถอดออกไปจะอยู่ไม่เป็นที่และทำให้ห้องรก

รกก็เก็บได้

แต่ไม่ใช่ตอนนี้

เพราะสิ่งสำคัญคือคนตัวเล็กมากกว่าที่นึกอย่างไรไม่รู้ถึงได้อ่อยเขาอย่างนี้ ร่างไร้อาภรณ์ทั้งคู่แนบชิด ริมฝีปากถูกบดขยี้ราวกับเสือผู้หิวโหยขย้ำเหยื่อ มินฮยอนไม่รู้สาเหตุว่าทำไมจงฮยอนถึงเป็นฝ่ายอ่อยเขาก่อน แต่เขาได้กำไรเต็มๆมันก็เพียงพอแล้ว และถึงแม้ว่าเขาจะอ่อนโยนแค่ไหน แต่เจอคนตัวเล็กส่งสายตา ริมฝีปากเจ่อแสนเซ็กซี่ กับผิวอกขาวเรียบเนียนแบบนี้ บอกตามตรงว่าตบะแตก ไม่เหลือความอ่อนโยนใดๆอีกต่อไป

สิ่งที่สมองรับรู้ในขณะต่อมาคือคนตัวเล็กมาอยู่บนตัวเขาเสียแล้ว กลายเป็นเขาที่นอนหงายให้คนตัวเล็กได้ลูบไล้เรือนร่างที่เขาเฝ้าถนอมและดูแลปลุกปั้นให้กำยำขึ้นมา จงฮยอนลูบไล้หน้าอกแกร่งลงมาที่ลอนสวย ในทาง Anatomy มันคือ Rectus abdominis เป็นชุดกล้ามเนื้อ 6 - pack ที่รู้จักกันดี กล้ามเนื้อนี้จะช่วยสร้างความเสถียรในขณะเคลื่อนไหว ช่วยในเรื่องการโค้งตัวทั้งหน้าและหลัง โดยอยู่ระหว่างกระดูกซี่โครงและกระดูกหัวหน่าว ที่กล่าวมาทั้งหมดเขาก็แค่อยากจะเรียกรู้ rectus ในแบบของจริง เห็นกันชัดว่าไม่ได้ใช้เครื่องสำอางช่วยทาหรือเพียงแค่ซิทอัพให้ขึ้นมาชั่วขณะ

จงฮยอนก้มหน้าลงไปใกล้ลูบไล้ไปตามลอนของกล้ามเนื้อ ก่อนจะก้มลงและใช้ลิ้นร้อนเลียทีละน้อย ค่อยๆลากลงมาเรื่อยๆจนได้ยินเสียงครางในลำคอของคนที่นอนนิ่งรับสัมผัส การเรียนรู้คือสิ่งสำคัญ แต่อุปกรณ์การเรียนรู้สำคัญกว่า ถ้าสิ่งที่ช่วยให้เรียนรู้ชัดเจนขนาดนี้เขาก็ยินดีจะเรียนไอ้ชุดกล้ามเนื้อนี่ตลอดชีวิต

คนตัวเล็กส่งผ่านความรู้สึกผ่านลิ้นร้อนที่ลากลงมาจนถึงจุดสำคัญ จุดสำคัญของความเป็นชายที่ตอนนี้มันกำลังแสดงออกว่ากำลังต้องการเขามากแค่ไหน ความรู้สึกของมินฮยอนที่รับสัมผัสจากความร้อนในโพรงปากของคนรัก ผ่านสิ่งสำคัญที่สุดของร่างกาย กัดริมฝีปากอย่างเสียวซ่าน ครางฮึมฮำในลำคอ รู้สึกวันนี้คนตัวเล็กของเขาจะซนเป็นพิเศษ นอกจากมอบความอบอุ่นแล้วยังหยอกล้อจุดสำคัญของเขาผ่านการดูดดุนและเกี่ยวกระหวัดของลิ้นเรียวร้อน จงฮยอนพึงพอใจกับเสียงฮึมฮำของคนตัวโต นั่นเป็นสัญญาณบอกว่าอีกฝ่ายมีความสุขมากขนาดไหนที่ตนทำให้ ปรนเปรอให้ไม่ขาดขนาดนี้ มินฮยอนจะชดใช้คืนให้สาสม

คนตัวโตเสพสุขสมอารมณ์หมาย น้ำสีขุ่นหลั่งไหล คนตัวเล็กค่อยๆละเมียดเลียของเหลวหน้าตาคล้ายนมกล้วยแสนน่ากิน เงยหน้ามองคนตัวโตที่หอบหายใจแล้วส่งยิ้มให้ มินฮยอนยิ้มมุมปากจับมือคนตัวเล็กดึงให้ขึ้นมานอนบนไหล่

“เลิกซนแล้วได้มั้ง”

“ก็แค่อยากเห็นหกห่อชัดๆ”

“เห็นชัดรึยัง”

“ยิ่งกว่าชัดซะอีก” มินฮยอนยิ้มก่อนจะจูบที่หน้าผากมน เน้นย้ำรอยจูบบนหน้าผาก ค่อยๆเขยิบลงมาที่แก้มเนียน

“ให้ผมทำให้นะ”

คำพูดเชิงขออนุญาตแต่ความจริงเป็นเพียงคำบอกเล่า มินฮยอนประโลมหอมแก้มเนียน จูบเบาๆที่ใบหูเล็ก ไล่ลงมาที่ต้นคอเรียบเนียน สัมผัสถึงกลิ่นน้ำหอมประจำตัวที่อีกฝ่ายใช้ มือหนาซุกซนลูบไล้หน้าอกเปลือยเปล่า ยอดดอกชูชันรับสัมผัสชวนสยิวเรียกเสียงครางแหบพร่าได้เป็นอย่างดี หน้าท้องแบนราบรับกับเอวเล็กคอดที่เขาชอบกอด กลัวเสียจริงว่าหากค่ำคืนนี้เขากระแทกลงไปแรงๆ เอวน้อยๆนี้จะหักหรือเปล่า

ลิ้นร้อนของคนโตกว่าหยอกล้อดอกชูชันสีสวย ค่อยๆลากไล้ลิ้นร้อนผ่านหน้าท้องแบนราบ ประโลมลูบไล้ช้าๆก่อนจะค่อยๆครอบครองสิ่งสำคัญของตัวเล็กไว้ในโพรงปาก ดูดดุนจนได้ยินเสียงกระเส่ามาจากคนตัวเล็กที่ได้รับสัมผัส ช้า ๆ ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป ยิ่งช้าเท่าไรยิ่งเรียกความเสียวได้เท่านั้น คนตัวเล็กบิดเร่าจากความเสียวซ่านที่ได้รับ จนเมื่อสุดท้ายแล้วคนตัวเล็กถึงจุดเสพสุขสมอารมณ์หมาย นมกล้วยก็ถูกหลั่งออกมาให้คนตัวโตได้ลองชิม

ร่างกายแนบชิดสัมผัสกันในทุกส่วน ขาเล็กถูกฉีกออกกว้าง พร้อมรับสัมผัสจากคนตัวโตกว่า แก่นกายแกร่งถูกสอดเข้าไปด้านใน ทางเดินคับแคบที่ไม่ได้ถูกเปิดใช้นาน ใช้เวลาสักพักในการสอดเสียด จงฮยอนครางระหว่างที่มินฮยอนเคลื่อนไหว ด้วยความเจ็บระคนเสียวไปพร้อมกัน ขยับเข้าออกเป็นจังหวะช้า ๆ ให้ร่างกายได้ปรับตัว เสียงกระเส่าพร้อมเรียกชื่อ มินฮยอน ยิ่งทำให้คนโตกว่าสติกระเจิง

เดินหน้าเข้าไปกระแทกเสียจนคนตัวเล็กยู่หน้า จังหวะรักที่ไม่สม่ำเสมอ มีขึ้นลง รุนแรงบ้างอ่อนโยนบ้าง ก็เหมือนกับความรักของคนสองคน มีทะเลาะกันบ้าง มีขึ้นเสียงใส่กัน ไปจนถึงการที่เรารักกันแต่แสดงออกไม่ได้ ความรักที่มีทุกจังหวะทั้งเร็วประหนึ่งแรปที่จงฮยอนทำได้ ในช่วงเวลาที่ใจเต้นรัวแรงราวกับไปวิ่งมา ในคราที่โดนจีบใหม่ ๆ อีกฝ่ายก็รุกเสียจนเขาไม่รู้จะทำยังไง จะยั้งใจในความสัมพันธ์ก็คงไม่ทัน ในจังหวะช้าเช่นเพลงบัลลาดที่มินฮยอนชอบฟัง ในช่วงเวลาแห่งการรอคอยมันช่างยาวนาน ไม่ใช่เพียงแต่รอคอย แต่ยังหมายถึงในหลาย ๆ ความหมาย ในช่วงที่ไม่เข้าใจกันแต่ยังไม่มีโอกาสให้ได้คุย ความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นทุกขณะ มองเวลาซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ผ่านไปช้าเสียเหลือเกิน

การกระทำที่จงฮยอนสัมผัสได้ในตอนนี้มีทุกรสชาติ มินฮยอนคลอเคลียอยู่ที่ใบหูชวนสยิวทุกครั้งทุกครั้งที่ได้สัมผัส พร้อมกับการขยับกายด้านล่างให้ได้ร้องเสียงหลง มีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน และได้ปรนเปรอเสพสุขให้ถึงจุดสูงสุดที่เขาจะทำให้กันได้ในค่ำคืนนี้ ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง และจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ในวันนั้น…

“ผมรักจงฮยอนนะ”

“ฉันก็รักนาย”

[OS] On rainy days (Minhyun x Jonghyun)

[OS] On rainy days

Minhyun x Jonghyun

ประตูห้องถูกไขก่อนจะเปิดออกด้วยมือเล็ก กลิ่นอับชื้นในห้องหลังฝนตกอบอวล ทั้งกลิ่นขยะในห้อง กลิ่นอับชื้นเสื้อผ้าเปียกปอนที่ไม่สามารถกลับมาที่ห้องเพื่อเก็บผ้าได้ทัน มือเล็บหอบหิ้วถุงขยะสามสี่ถุงลงไปทิ้ง กดลิฟต์ขึ้นมายังชั้นเดิม เปิดประตูห้องเข้ามา ฉีดสเปรย์ดับกลิ่นอับชื้นให้รู้สึกดีขึ้น มองเสื้อผ้าเปียกปอนก่อนถอนหายใจ

เปิดประตูบานเลื่อนใสออก ฝนยังไม่หยุด

โต๊ะปลายเตียงถูกจับจองด้วยถุงเกี๊ยวเตี๋ยว ชายสี่บะหมี่เกี๊ยวเจ้าเก่า แกะใส่ชามก่อนนั่งเหม่อมองออกไปด้านนอก สายฝนพรำชวนเหงาที่ไม่ชอบเอาเสียเลย รู้สึกเหงามากขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าในห้องนี้ ไม่มีใคร ไม่มีเขาคนนั้น ที่เคยอยู่เคียงข้างอีกแล้ว

จงฮยอนถอนหายใจ สูดเส้นบะหมี่เข้าปากราวกับมันอร่อยนักหนา แต่ความจริงการกินบนความรู้สึกเหงาปนเศร้า มันไม่อร่อยเอาเสียเลย ฝนตกไม่มีทีท่าว่าจะหยุด คงเหมือนกับใจเขาที่มันเหงาและคิดถึงใครอีกคนอย่างหยุดไม่ได้เช่นกัน

เปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็ค ข่าวคราวความเคลื่อนไหวของใครคนนั้นปรากฏบนหน้าฟีด วันนี้มีงานอีเว้นเหรอ…

เป็นจังหวะเดี่ยวกับในโทรทัศน์ฉายข่าวบันเทิง นักแสดงชื่อดัง พระเอกแถวหน้า ไปร่วมงาน…

ดังใหญ่แล้วเดี๋ยวนี้

มองผ่านไปแล้วสูดเส้นบะหมี่กินต่อ คีบหมูแดงและเกี๊ยวเข้าปากตามลำดับ อร่อยในแบบของเขา อร่อยกว่าอาหารหรูห้าดาวก่อนจะโดนบอก…

‘เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ’

อืม…

เพื่อนกันเขาเอากันด้วยเหรอ

จงฮยอนกินบะหมี่จนหมด เก็บชามไปล้างให้เรียบร้อย นั่งมองโทรทัศน์ก่อนจะกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ช่องไหนก็ได้ที่ไม่มีใครคนนั้น ใครคนที่ทิ้งเขาไปในวันที่ฝนตก ใครคนที่ชวนเขาไปโรงแรมห้าดาว ทานล็อบสเตอร์สุดหรูและบอกเลิกขณะที่เขาดื่มไวน์ราคาแพง

ให้ตาย

ดีที่ไม่สำลัก หึ

ไม่มีสักช่องที่จะไม่มี ฮวังมินฮยอน ฮอตอะไรขนาดนั้น ก็แค่ผู้ชายขี้บ่น น่ารำคาญ รักความสะอาด เนิร์ดๆ น่าเบื่อจะตาย…

ไม่หรอก เขาก็พูดไปอย่างนั้น รู้ดีแก่ใจจะตายว่าคนที่กำลังพูดถึงน่ะ เรื่องบนเตียงเคยน้อยหน้าใครที่ไหน เห็นเนิร์ดๆ แต่ว่า...อืม…..

ก่อนจากกันบอกว่ายังไงนะฮวังมินฮยอน

‘มีอะไรก็โทรมาได้เสมอนะ’

งั้นเหรอ งั้นสินะ หึ

ฝนหยุดตกแล้ว เมฆเริ่มบางตา มองเห็นพระจันทร์ลิบๆ เฉกเช่นเดียวกับที่เขามองเห็นอีกคนฝ่ายไม่ถนัดตานัก ไฟปิดจนมืด ไม่มีแสงใดลอดเข้ามาให้เห็น ได้ยินเพียงเสียงลมหอบหายใจถี่ ขยับตัวไปมาอยู่บนร่างของเขา

ฮวังมินฮยอน

นักแสดงแถวหน้า

ใครเลยจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้รสนิยมยิ่งกว่ามิสเตอร์เกรย์เสียอีก ข้อเท้าสวยถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็กหนา เวลาขยับมีเสียงกร๊องแกร๊งให้ได้ยิน ดวงตาสวยดั่งดาวพราวระยับคงไม่จำเป็นสำหรับห้องมืดไร้แสง ผ้าสีดำจึงถูกพันตาไว้หลวมๆ ส่วนมือเล็กยังคงเป็นอิสระ เพราะมินฮยอนชอบ…

ชอบที่มีรอยข่วนบนลำตัว

ชอบเวลาที่เล็บน้อยๆของเขาละเลงบนไหล่หนา

บทความรักแสนร้อนแรงที่ฮวังมินฮยอนชอบใจ กลีบกุหลาบสวยที่เจ้าตัวชอบถูกเด็ดดอมดมอย่างหาที่สุดไม่ได้ ลองลิ้มชิมรสหวานที่หวนคิดถึงวันวาน ยังคงรสเยี่ยมเช่นเดิม หน้าท้องแบนราบเรียบเนียน กระเพื่อมตามจังหวัดหอบหายใจถี่ เสียงแหบร้องเบาๆชวนเร่งเร้าความรู้สึก ยิ่งย้ำให้คนตัวใหญ่กว่าสอดสิ่งสวยงามเข้าไปในร่างกายคนตัวเล็ก กระสั่นหวั่นไหวราวกับพายุโหมกระหน่ำ มวลท้องบิดอย่างขวยเขิน ออกแรงเขยิบไปมาตามจังหวะรักที่คุ้นเคย

ไม่ต้องมีบทเพลงไพเราะเคล้าอารมณ์ มีเพียงเสียงลมหายใจเบาบางอยู่ข้างหู เสียงหวานใสที่ลอบออกจากปากด้วยความรู้สึกสั่นสะท้านไปถึงหัวใจ จงฮยอนกัดริมฝีปากกดอารมณ์ตัวเอง แต่ทำได้เพียงเท่านั้นมินฮยอนก็เป็นฝ่ายครอบครัวกลีบปากสวยเสียแล้ว กลิ่นมิ้นท์ของยาสีฟันชวนหลง รู้สึกสดชื่นราวกับทานไอศกรีมรสมิ้น เย็นและสดชื่นยิ่งกว่าน้ำแข็งที่ใช้ชโลมแผ่นหลังเนียนในคราแรก

ขยับแก่นกายให้กระชับ คนตัวเล็กตอบรักการกระทำนั้น บีบรัดจนอีกฝ่ายรู้สึกอึดอัด มินฮยอนเกลี่ยผมอีกฝ่ายไปมา จรดริมฝีปากได้รูปลงบนหน้าผากมน ปลอบประโลมให้คลายการตอบรับอัดแน่น คนตัวเล็กพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่

ความรู้สึกเปียกชื้นที่ด้านล่างราวกับฝนตกยามเย็น เป็นฝนตกที่คนตัวเล็กไม่เคยชอบมัน แต่กลับเป็นหยาดฝนที่คนตัวใหญ่กว่าปรารถนา น้ำสีขุ่นหลั่งไหล่ เปียกไปทั่วต้นขาแกร่ง มินฮยอนยิ้มอย่าพึงพอใจก่อนจะก้มตัวลง ไกล่เกลี่ยรสชาติที่ชื่นชอบ ยอดกุหลาบชูชันที่เขากินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ หน้าท้องแบนราบที่เขาหลงไหลราวกับไอศกรีมรสโคล่าที่โปรดปราน ลิ้นสากลากเลียไอศกรีมโคล่าอย่างกระหาย เสียงในลำคอคนตัวเล็กที่ทำให้เขาพึงพอใจ เขยิบลงลิ้มลองรสชาติของหยาดฝนยามเย็นที่คนตัวเล็กเกลียดนักหนา ลิ้มลองน้ำสีขุ่นราวนมกล้วยที่เขาชื่นชอบ แต่รู้สึกแค่ได้ลิ้มลองคงยังไม่พอ

เกี่ยวกระหวัด ตะหวัดลิ้น กลืนกินสิ่งสำคัญของคนตัวเล็ก มอบความรู้สึกดีๆผ่านการกระทำ มอบความรักที่เขามีให้ผ่านกระพุ้งแก้มน้อยๆ ผ่านลิ้นสากที่วนเวียนหยอกล้อจนคนตัวเล็กรู้สึกหวั่นไหว ทั้งๆที่เขารักขนาดนี้ ทำไมจงฮยอนถึงไม่เชื่อเขาสักที

คิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเซ็กส์ เป็นเพียงเพื่อนที่มีไว้ยามเหงา ไม่ใช่แค่นั่งดริ๊ง ไม่ใช่แค่ไปดูหนัง ไม่ใช่แค่ไปทานข้าวตามร้านรวงต่างๆอย่างใครๆ แต่เป็นเพื่อนที่มีไว้เพื่อหาความสุขจากกันและกัน

แต่สิ่งที่มินฮยอนให้ทั้งหมดมานั้น ก็อยากจะบอกให้จงฮยอนเชื่อเหลือเกิน ว่าเขาทำให้จงฮยอนเพียงคนเดียว

ดูดกลืนนมรสกล้วยเข้าไปอย่างอร่อย ชื่นชอบในน้ำสีขุ่นของคนตัวเล็ก กระลิ้มกระเหลี่ยจนพอใจ ขยับข้อเท้าแยกออกพร้อมเสียงโซ่กร๊องแกร๊งชวนบาดใจ กระหยิ่มยิ้มย่องยิ่งกว่าผู้ร้ายในละคร รอยยิ้มราวสุนัขจิ้งจอกจ้องตะครุบเหยื่อ แน่นอนว่าคืนนี้คงไม่สงบลงง่ายๆ เป็นดั่งพายุโหมกระหน่ำ พัดให้ฝนตกปรอยๆให้เม็ดฝนเม็ดใหญ่ ลูบหาบตกหนักกว่าที่เคย และมันคงเป็นพายุที่จงฮยอนไม่ชอบมากที่สุด เพราะตื่นมาเขาคงไม่สามารถออกไปไหนเพราพายุในค่ำคืนนี้

มือหนาลูบไล้สะโพกสวยก่อนจับอีกฝ่ายพลิกและกอดร่างบางไว้แนบอก แผ่นหลังเนียนที่ถูกประโลมไปด้วยน้ำแข็งเย็นเยียบ ละลายไหลผ่านไปยังจุดสำคัญ ผ่านช่องทางเดินเรือคับแคบและอัดแน่นจนเกรงว่าค่ำคืนนี้คงจะใช้เวลาเปิดทางเดินเรือนานสักหน่อย แต่ความรักที่ฮวังมินฮยอนมี เขาเชื่อเหลือเกินว่าช่องทางเดินเรือนั้นมีเพียงแค่เรือของเขาที่เข้าไปได้ เขาจะเดินเรือพร้อมพายุลูกใหญ่ที่จะทำให้จงฮยอนไม่มีวันลืม

รักนะครับ

คนดีของผม

;)