3 ขั้นตอน ’ปลุก’ อูจี by ลีดเดอร์เอสคุปส์
“ได้! งั้นพี่จะปลุกทุกคนเอง”
คำพูดที่ผมพูดไปเมื่อประมาณสองชั่วโมงที่แล้วยังดังอยู่ในก้องหูของผม
ผมคือเอสคุปส์!! ลีดเดอร์เซเว่นทีนแค่ปลุกน้องสิบสองคน
ทำได้อยู่แล้ว!! =__________= ปลุกคนอื่นน่ะไม่เท่าไรหรอกแต่ปลุกตัวเองนี่สิ
...แต่ปลุกตัวเองก็คงไม่ยากเท่ากับปลุกตัวเล็กของผมแล้วล่ะ จะใครล่ะก็อูจีไง
จริงๆผมไม่ได้มีหน้าที่ต้องปลุกเมมเบอร์นะ แต่เรื่องมันมีอยู่ว่าในหระว่างที่พวกเรากำลังคุยกันถึงช่วงเวลาที่เกิดขึ้นว่ามีปัญหาอะไรตรงไหนบ้าง
จะได้ช่วยกันปรับแก้และพูดถึงเรื่องที่อยู่ในใจเมมเบอร์จะได้ไม่บาดหมางกันลึกๆหรือไม่ก็แอบทะเลาะกันแล้วผมไม่รู้
หรือแม้แต่ตัวผมเองกับอูจีตัวเล็กของผม
“เอาตรงๆนะ
ผมก็อยากนอนตื่นสายบ้างให้ผมตื่นก่อนใครทุกวันผมก็เหนื่อย เราเหนื่อยเหมือนกัน
นอนพร้อมกันแต่ผมต้องตื่นก่อนแถมต้องพูดทั้งวันอีกต่างหาก
ให้ผมตื่นสายบ้างไม่ได้เหรอ” เสียงพร่ำบ่นแกมออดอ้อนของเจ้าซึงกวานพูดขึ้นกลางวง
ทุกคนได้แต่มองหน้ากัน แล้วโฮชิก็พูดขึ้นสนับสนุนข้อเสนอของซึงกวาน
“นั่นสิ
ฉันก็อยากนอนตื่นสายบ้าง ไม่ได้อยากจะเอางานมาอ้างนะรู้ว่าทุกคนเหนื่อยแต่การตื่นนอนที่มันยากกกกแล้ว
แล้วยังต้องไปปลุกคนอื่นอีกมันยากกว่านะ พวกที่นอนให้คนอื่นปลุกตลอดไม่เข้าใจหรอก”
นอกจากมันจะกระทบผมเต็มๆแล้ว มันกระทบอูจีหนักกกว่าผมอีก
ผมว่าเราจะได้เห็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดกันก็วันนี้ล่ะ
ผมว่าคราใดที่เพื่อนซี้โฮชิอูจีต้องบาดหมางกันมันคงไม่พ้นเรื่องตื่นนอนเป็นแน่แท้...เด็กน้อยจริงๆ
=____________=
“ผมเข้าใจโฮชิฮยองกับอูจีฮยองนะ
ว่าทำงานหนักที่สุดก็เลยต้องการเวลานอนมาก
ส่วนซึงกวานก็ทำงานหนักเหมือนกันแถมยังต้องเป็นเอ็มซีทุกรายการที่พวกเราไปออกอีก
ถ้าซึงกวานไม่ทำหน้าที่เอ็มซีคอยถามพวกเรา มีหวังเดดแอร์*กระจายแน่ๆ”
โดคยอมสนับสนุนอีกแรง เออ
นานๆทีพูดอะไรมีประโยชน์แต่เอาจริงๆโดคยอมก็พูดได้นะผมว่า ออกแนวฮาซะด้วยซ้ำ
แต่ว่า...ที่พวกมันรวมหัวสนับสนุนให้ตัวเองได้ตื่นสายกันเนี่ยผมว่าสายตามันแปลกๆนะ
แล้วอีกอย่างไม่มีใครว่าไอ้ตัวเล็กเลยแม้แต่คนเดียว...งั้นก็หมายความว่า....
“ผมก็อยากตื่นสายบ้างนะ
แต่ผมต้องตื่นปลุกพวกมักเน่ไลน์ด้วยนิสิ” มินกยูก็อดบ่นออกมาไม่ได้
อะไรกันวะ แค่เรื่องตื่นนอนมันต้องจริงจังกันขนาดนี้เลยเหรอ และดูจากสายตาเหมือนเมมเบอร์ทุกคนกำลังบอกเป็นนัยๆให้ผมทำหน้าที่ลีดเดอร์ปลุกทุกคนงั้นแหละ...ผมไม่ได้คิดไปเองนะ
...พวกมันรุมแกล้งผมรึเปล่าเนี่ย!!!
“ผมว่าเหตุการณ์นี้ควรมีคนรับผิดชอบนะครับ”
เจ้าดีโน่น้องเล็กก็ยังเป้นไปกะเขาด้วย มาหาคนรับผิดชอบอะไรล่ะ
ไม่ตั้งนาฬิกาปลุกแล้วตื่นกันเองวะ พูดไปแบบนี้ได้โดนรุมแน่ผม
“ก็ตั้งนาฬิกาปลุกพร้อมกันทุกห้องเลยสิ”
จองฮันเสนอ นางฟ้าของผมจริงๆ คิดตรงกันด้วย
“ก็ทำแล้วตื่นกันมั้ยล่ะพี่
มันต้องมีคนนึงลุกขึ้นมาปิดแล้วนอนต่ออยู่ดี” เอ้า วอนอู
ขัดทำไม!! TOT
“จริงด้วย
งั้นก็ต้องหาคนปลุกแล้วล่ะ” จองฮันสรุปออกมาในที่สุด...ผมว่า
มันต้องเป็นผมแน่ๆไอ้คนรับผิดชอบเนี่ย เพราะอะไรล่ะเพราะผมเป็นลีดเดอร์ไง! อีกอย่างลีดเดอร์ยูนิตสามคน สองคนทำงานหนักแล้วผม? พวกมันต้องเห็นว่าผมว่างงานแน่ๆ
ไม่มาเป็นลีดเดอร์ให้มันรู้ไปนะพวกเด็กๆเอ๊ย! ยังไงก็ตามผมไม่ยอมตื่นก่อนหรอกกกกกกกกก
“ฉันว่าเรามาทำเวลาตื่นนอนของแต่ละคนมั้ยว่าใครตื่นคนแรกยันคนสุดท้าย
ตื่นก่อนอาบน้ำก่อนเนี่ย ได้ทั้งเวลาตื่นและเวลาอาบน้ำเลย” ผมเสนอ
มันต้องเป็นทางออกที่ดีแน่ๆ!
“ยังไงก็ต้องหาคนปลุกอยู่ดีเพราะถ้าคนแรกไม่ตื่น....”
ดิเอทพูดขึ้นสนับสนุนอีกเสียงนี่มันจะหมดวงแล้วนะ
ละดูสายตาพวกมัน......
=______________________________=
มันจะเอาคนปลุกให้ได้เลยเว้ย!!!!!
“ได้! งั้นพี่จะปลุกทุกคนเอง”
“เย่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
มันเป็นแผนพวกมันนนนนนนนนนนนนนนน
ผมหลงกล ผมติดกับ ผมถูกหลอก ผมมันโง่ววววววว
เวลานอนของผมมมมมมมมมมมมมมม
TTTTTTTOTTTTTTTTTTTT
เอาล่ะผมจะเริ่มจากการ
ตั้งนาฬิกาปลุก ตั้งมันทุกห้องนั่นล่ะ วันพรุ่งนี้เรามีงานกันตอนสิบโมงซึ่งใช้เวลาเดินทางครึ่งชั่วโมง
แต่เราต้องไปก่อนเพื่อแต่งหน้าทำผมและอีกหลายอย่างดังนั้น
ผู้จัดการจึงนัดตอน...แปดโมงครึ่ง เพราะฉะนั้นเราควรตื่นกันตั้งแต่เจ็ดโมง...ทันมั้ยครับ
ปกตินี่ปลุกกันกี่โมงครับ? ผมโดนซึงกวานปลุกผมก็ลุกไปอาบน้ำแค่นั้น
... นี่ผมเป็นลีดเดอร์นะ!! แต่เรื่องแค่นี้ใครทำก็ได้ให้ลีดเดอร์ทำทุกอย่างก็ไม่ใช่แล้ว
จริงมั้ยครับ อิอิ
เอาเป็นว่า...ตั้งเจ็ดโมงนั่นแหละอาบน้ำพร้อมกันครั้งละ...สามสี่คน
ผู้ชายอาบน้ำแต่งตัวแปปเดียว ....มั้ง แต่ผมแปปเดียวนะ
และยิ่งเป็นหน้าหนาวแบบนี้เชื่อเหอะมันไม่อาบกันทุกคนหรอกหนำซ้ำที่ตั้งเจ็ดโมงนี่เวลาเหลือด้วยซ้ำ
ทีนี้ก็ นอนได้.... แต่แล้วเสียงของซึงกวานกับโฮชิก็ดังขึ้นในหัวของผม
“ฮยอง...อูจีตอนนอนหลับน่ารักมากกกกกก”
“ตอนงัวเงียๆจะตื่นน่ารักมาก
มาก มากกกกกกกกกกกกกกกกก”
ได้ยินแค่นี้...ผมก็หลับฝันดีแล้วครับ
ไอ้ตัวเล็กของผม
“เอ้อ
ฮยองอย่าเพิ่งนอน!!!! ผมจะบอกว่า...ระวังโดนถีบนะ
ผมโดนมาแล้วววว”
เสียงซึงกวานขัดขึ้นมาทำลายฝันดีของผม ถีบอะไรตัวแค่นี้จะถีบผมได้ไง
ผมนี่แหละจะจัดการให้อยู่หมัดเลย ไอ้ตัวเล็ก!!
‘กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!’
หูผมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!! นาฬิกาปลุกสี่เรือนดังขึ้นพร้อมกันในบ้าน
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก
โอเคๆ ตื่นแล้วเว้ย ตื่นแล้ว!!! หยุดแผดเสียงซะที!!! ผมลุกขึ้นมาไล่ปิดนาฬิกาปลุกที่ละเรือนก่อนจะบุกเข้าไปปลุกอูจีคนแรก
เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะมันปลุกยากไปปลุกคนแรกแล้วให้เวลางอแงนิดหน่อย พอปลุกครบทุกคนค่อยมาปลุกต่ออีกรอบ
จะได้ตื่นพอดี
“อูจีอ่า...ตื่นเร็ว ตื่นนๆๆๆๆๆ ได้เวลาตื่นแล้วววว” ผมพูดพร้อมกับเขย่าไหล่เล็กเบาๆ...โทษนะไอ้ตัวเล็กของพี่
นี่นอนหรือซ้อมตาย....นิ่งขนาดนี้ ถ้าไม่หายใจพี่เรียกรถพยาบาลละพูดเลยยยยยยยยย
“จีฮุนอ่า~~~~~” ผมลองเรียกชื่อจริงดู
ไม่ได้เรียกมานาน คิดถึงงงงงงง
แต่จะว่าไปผมก็ไม่ได้มองหน้าตัวเล็กเวลานอนนานมากแล้วนะครับ ...ยังน่ารักเหมือนเดิม
“จีฮุนอ่า ถ้าไม่ลุก ฮยองจะหอมแก้มนะ” ผมกระซิบที่ข้างหูตัวเล็กก่อนจะผละออกมาพร้อมรอยยิ้มละมุนแต่หลายคนมักคิดว่าเจ้าเล่ห์
เอาล่ะ! ผมจะเริ่มปฏิบัติการ 3 ขั้นตอนปลุกอูจี
by ลีดเดอร์เอสคุปส์ ขั้นแรกครับ หอมแก้มก่อนเลย
ผมนั่งลงบนเตียงตัวเล็กแล้วโน้มหน้าลงไปหอมแก้มนุ่มเบาๆ แก้มขาวนุ่มที่ไม่ได้สัมผัสมานานก็ยังนุ่มอยู่เหมือนเดิม
T^T ซึ้งใจน้ำตาจะไหล
ผมเพิ่งรู้วันนี้ว่าเราห่างกันมากแค่ไหน จีฮุนอ่า
ต่อไปนี้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมกันเถอะนะ พี่คุปส์สัญญาจะมองแต่แก้มน้องจีคนเดียว
... ไม่ใช่สิ คุปส์!!! ตื่น!!!! ....
ก่อนที่จะถลำไปมากกว่านี้ นี่แค่ขั้นแรกครับ
ผมไปปลุกคนอื่นก่อนแล้วค่อยมาเริ่มขั้นที่สองกัน
ผมปลุกไอ้คนที่นอนอยู่ชั้นบนของเตียงตัวเล็กและออกไปปลุกคนอื่นๆแต่พอจะเดินออกจากห้องก็เห็นบางคนตื่นและกำลังจะไปล้างหน้าแปรงฟังแล้ว
นี่ไง ก็ตื่นกันได้ ให้ผมปลุกมันทำไม =_______=
“เหลือใครยังไม่ตื่นบ้าง”
“เวอร์นอน ดีโน่ ห้องผมมีแค่นี้”
“แล้วทำไมไม่ปลุกน้อง”
“เอ้า!? ก็ฮยองบอกจะปลุกทุกคน”
ไอ้มินกยู!!!!!!!!!!!!!!!!!! =______________=++++ แล้วแกจะตื่นเช้าเพื่ออออออออ
ปลุกน้องแค่นี้เสียเวลามากมั้ง
ผมเลิกหงุดหงิดกับน้องไร้สติและไปปลุกมักเน่ไลน์ที่นอนแน่นิ่งประหนึ่งซ้อมตายกันทั้งคู่...ไม่ต่างอะไรกับตัวเล็กของผมเลย
ผมเขย่าๆๆตัวสองคนแล้วบอกให้ตื่นๆๆๆ เรียกอยู่หลายทีไม่ตื่นผมก็ตีเบาๆ
อะไรจะขี้เซากันขนาดนี้วะ
อะไรจะขี้เซากันขนาดนี้วะ
“ตื่นโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!” ต้องให้ตะโกนขึ้นเสียงใส่
เท่านั้นล่ะครับดีโน่เด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันทีแล้วหันมาทำหน้างัวเงียใส่ผมอีก
ส่วนเวอร์นอนคนรู้สึกช้า...ค่อยๆขยับตัวละลุกขึ้นนั่ง นี่คือตื่นแล้วใช่มั้ย?
“ตื่นๆๆๆไปล้างหน้าแปรงฟันไปเดี๋ยวไปงานสาย” เอางานมาขู่ครับ
เสร็จแล้วผมก็เดินกลับไปห้องตัวเล็กแต่ระหว่างทาง...
“จีฮุนยังไม่ตื่นเลยฮยอง ต้องปลุกให้ตื่นนะ” โฮชิบอก
ผมพยักหน้ารับแล้วเดินต่อพอเดินถึงห้องนั่งลงบนเตียงเจ้าโฮชิก็ยังยืนจ้องผมอยู่ที่ประตู....จ้องขนาดนี้ผมจะเริ่มแผมขั้นที่สองได้ยังไง
“ออกไปก่อนไป เดี๋ยวพี่ปลุกเอง”
“แน่ใจเหรอว่าทำได้”
“ไปเหอะน่า!” แล้วมันก็ยอมเดินออกจากห้องไป ทางสะดวก
หึหึหึหึหึหึหึ......
“จีฮุนอ่า~~~ คนอื่นตื่นหมดแล้วนะ ได้เวลานายตื่นแล้ว”
เงียบ.................... นี่ป่วยป่ะเนี่ย???
ผมเอามือแตะหน้าผากน้องแล้วแตะหน้าผากตัวเอง
ก็ปกติ....สงสัยตื่นยากจริงๆ
“จีฮุนอ่า~~~~ ” ผมหอมแก้มน้องอีกครั้ง อีกครั้ง
และอีกครั้ง เอาให้ช้ำเลยยยยยยยยยย แก้มนุ่มนิ่มๆของตัวเล็ก >/////////////<
แก้มนี้เป็นของพี่ซึงชอลซะเถอะ!!! ขอเวลาใช้ชื่อจริงไม่เอาสเตจนามละกัน
เพราะเรื่องมันเรียลมากจริงๆครับคุณผู้ชม แก้มตัวเล็กนุ๊มนุ่ม
“จีฮุนอ่า อีจีฮุน!!!! ตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” นิ่ง....ถ้าผมพูดคำต่อไปนี้แล้วยังนิ่งอีกผมจะคิดว่าน้องชอบผมละนะ...หมายถึงชอบให้ผมหอมแก้ม!!!
คิดอะไร?
“จีฮุนอ่า ถ้าไม่ตื่นอีก พี่จะจูบละนะ”
“ไป”
“ห้ะ ว่าไรนะ”
“ออกไป!” เสียงโคตรแข็งเลยครับตัวเล็กของพี่!!
ทีหอมนี่ให้หอมนะ ทีจะจูบบอกให้ออกไป นี่ยั่วพี่เหรอครับน้อง หึหึ
“ตื่นก่อนแล้วจะออก”
“…”
“ตื่นก่อน ไม่งั้นจูบจริงนะ”
ไม่พูดอะไรเลยครับแต่ดึงผ้าห่มปิดหน้ามิดเลย....=_____________= หึหึ
สงครามผ้าห่มเกิดขึ้นแล้วววว
ผมดึงผ้าห่มที่ตัวเล็กดึงขึ้นไปให้ลงมาในขณะที่ตัวเล็กเองก็ดึงผ้าห่มไว้
แรงแค่นั้นจะทำไรพี่ได้ครับ ผมดึงผ้าห่มออกจนหมดแล้วโยนมันไปปลายเตียง
“ตื่นเร็ว ทุกคนล้างหน้าหมดละนะ”
“อือออออออออออ”
“จีฮุนอ่า ฮยองพูดจริงนะ ฮยองจูบจริงนะ”
“ออกไปปปปปปปป!!!!!!”
จุ๊บ
ผมก้มลงประกบริมฝีปากผมเข้ากับริมฝีปากบางนุ่มทันทีที่น้องตะโกนเสร็จ
แค่ประกบกันผมไม่ได้สอดใส่หรือดูดดื่มกับริมฝีปากน้องทั้งนั้น
แต่ว่า....มันกระตุ้นผมได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อน้องนิ่งไป...ถ้าผมจูบอีกรอบ
จุ๊บ
จุ๊บ
จุ๊บ
“จะตื่นมั้ยครับ?” ผมถามข้างหูด้วยเสียงนุ่มละมุน
แต่น้องกลับ...นิ่ง
“ตื่นเถอะนะ ตื่น”
“ไป!!!”
“ไปได้ แต่ต้องไปด้วยกัน ลุก!!!!” ผมดึงตัวน้องให้ลุกขึ้นน้องก็ไม่ขัดขืนนะเพราะน้องตัวเล็กและเบามันเลยทำให้ผมทำอะไรง่ายหน่อย
แต่ตาน้องไม่คิดจะเปิดขึ้นมาดูหน้าผมบ้างเลย
นี่ไม่คิดถึงวันวานอันแสนหวานของเราหน่อยเหรอจีฮุนอ่า
ที่ฮยองชอบแกล้งนายไง...ไม่ๆๆๆ ที่ฮยองเราเคยหอมแก้มกัน จูบกันเมื่อคราวนั้น..
อรั๊ย พูดเองเขินเอง >////////////<
“จะลุกไม่ลุก!?”
“ไม่ไปปปปป” แล้วก็ล้มตัวลงนอนต่อ
.........ทำไมมันปลุกยากปลุกเย็นงี้วะ!?
“ทำไมไม่ได้ยินเสียงปลุกเลยอ่ะฮยอง” ซึงกวานถามโฮชิที่แต่งตัวเสร็จแล้วและนั่งรอคนอื่นๆอยู่
“ไม่รู้เหมือนกันแฮะ”
“หรือว่าจะหลับไปด้วยกันทั้งคู่” มินกยูพูดขึ้นหลังจากใส่เสื้อตัวนอกเสร็จ
“เออนั่นดิ ไม่งั้นซึงชอลฮยองไม่บอกให้ฉันออกมารอข้างนอกหรอก
บอกจะจัดการเอง” โฮชิตอบน้อง
“ผมว่าจัดการนอนต่อเองมากกว่ามั้ง”
“งั้นไปดูกัน”
“จีฮุนอ่า...ถ้าไม่ตื่นฮยองจะจูบอีกรอบนะ” พูดจบผมก็ลุกขึ้นคร่อมตัวจีฮุนแล้วหอมแก้มซ้ายขวา
และจูบปากที่หลายๆๆๆๆรอบและสุดท้าย
“โอ๊ยๆๆๆๆๆๆ” ไอ้ตัวเล็กมันยกเท้าขึ้นมาถีบข้างผม
“ออกไป!!!”
“ไม่ออก ไปด้วยกันนี่แหละ จะตื่นไม่ตื่น!!”
“ไม่อาวววว ออกไปปปปปป”
“อุ้มนะ!!” ขั้นตอนสุดท้าย
อุ้มไปห้องน้ำเลยครับผม!!!!
“เฮ้ย!!!!!!!!! ไม่เอา!!!!!!!! ปล่อยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!”
ผมดึงตัวจีฮุนให้ลุกขึ้นนั่งน้องก็ขืนตัวและส่งเสียงโวยวายออกมา
พอจะอุ้มพาดบ่าก็ขัดขืนตีๆๆๆ สุดท้ายก็ปล่อยน้อง พอน้องล้มตัวลงนอนผมก็ใช้จังหวะนี้ช้อนตัวน้องอุ้มขึ้นอย่างกะเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิง
โคตรเท่! พอหันไปจะเดินออกจากห้องก็เห็นมวลหมู่มหาประชาชนชาวเมมเบอร์ยืนออกันอยู่....มายืนทำไม
“หลีกๆๆๆ” ผมบอกและรีบเดินไปที่ห้องน้ำทันทีเพราะไอ้ตัวเล็กเริ่มตั้งท่าโวยวายอีกแล้ว!
“ปล่อย!”
“ปล่อยละ เนี่ย ล้างหน้าซะ”
“(_ _)” ดูหน้าตัวเล้กของผมนะครับ
มันโวยวายดิ้นแทบตายแต่มันไม่ลืมตามองผมเลย เฮ้อ....
ผมเปิดก๊อกน้ำแล้วเอาน้ำเย็นลูบหน้าน้อง
“อื้อออออ เย็น!!”
“ตื่นๆๆๆ อาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัง”
“รู้แล้วๆ (_ _)”
“ลืมตาก่อน”
“=_=”
“โอเค อ่ะแปรงฟันก่อน” ผมยื่นแปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันแล้วไปให้ตัวเล็ก
พอเห็นตัวเล็กยกแปรงสีฟันขึ้นแปรงฟันตัวเองผมก็ลงมือแปรงฟันตัวเองบ้าง
พอเสร็จแล้วผมก็เทน้ำใส่แก้วให้ตัวเล็กบ้วนปากแล้วเทใส่แก้วให้ตัวเองบ้าง
“ล้างหน้าๆ”
“อื้อ”
“จะไม่หลับต่อในห้องน้ำใช่มั้ย”
“=____=”
“ไม่ไว้ใจเลยอ่ะ ฮยองว่า ฮยองอาบให้นายดีกว่า”
“ออกไปปปปปปปปปปปปปปป!!!!” ไม่ว่าเปล่าตัวเล้กลุกขึ้นและดันๆๆตัวผมให้ออกจากห้องน้ำทัน
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สะใจได้แกล้งตัวเล็ก ถ้ารู้ว่ามีความสุขขนาดนี้ผมจะปลุกตัวเล็กทุกวันเลยแต่ว่า...ปลุกแค่ตัวเล็กได้มั้ย
คนอื่นผมไม่ต้องการอ่ะ.... หมายถึง ปลุกสิบสองคนมันเหนื่อย
ปลุกแค่ตัวเล็กคนเดียวก็ใช้พลังงานตอนเช้าไปเอยะแล้วครับ ติดที่ว่า
...ชอบ...ถ้าไม่ชอบ...ไม่ทำหรอก >//////////<
“ผมว่าอาหารเช้าฮยองคงไม่ต้องแล้วมั้ง” โฮชิแซว
ถามจริงนี่มันจะอยู่ทุกช่วงเวลาของผมเลยเหรอครับ
“ทำไมวะ”
“ก็เล่นกินเพื่อนผมตั้งแต่เช้าขนาดนี้ อิ่มมั้ยล่ะครับ ‘เต้าหู้’ น่ะ”
เน้นคำว่าเต้าหู้ซะด้วย
“โฮชิ เขาไม่ได้เรียกกิน เขาเรียก ชิม” พูดกระซิบคำสุดท้ายกับโฮชิก่อนจะเดินยิ้มร่าจากไป
ไปพบกับสายตากรุ้มกริ่มและแปลกๆจากเมมเบอร์ที่เหลืออีก
....จะสายตาบ้าบออะไรของมันผมไม่สนล่ะ
ไม่อยากใส่ใจเดี๋ยวไปเสนอตัวทำอะไรลำบากตัวเองอีก แต่ว่า....ก็อิ่มดีนะครับ ^^
เต้าหู้
_____________________________________________________________________________
*เงียบกลางอากาศ
Talk ::: ฟิคเรื่องแรกของเด็กสิบเจ็ด ดีใจมากมาย
เราเมนอูจีนะ เห็นความขี้เซาของน้องแล้วทนไม่ไหวจริงๆ
เมนจี ชิปจีชอล มันจึงออกมาเป็นฉะนี้แล
ขอบคุณคนอ่านมากคร้าบ ขอเม้นด้วยก็ดีน้าาาา จุ้บๆๆๆๆ
